اقلیمـ رهایے

    *وَ قَالَ [علیه السلام] وَ قَدْ لَقِیَهُ عِنْدَ مَسِیرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِینُ الْأَنْبَارِ
    فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَیْنَ یَدَیْهِ فَقَالَ
    مَا هَذَا الَّذِى صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا
    یَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُکُمْ وَ إِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِکُمْ فِى دُنْیَاکُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِى
    آخِرَتِکُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ
    النَّارِ .*

    و درود خدا بر او ، فرمود: در سر راه صفّین دهقانان شهر انبار تا
    امام را دیدند پیاده شده و پیشاپیش آن حضرت مى دویدند فرمود چرا چنین
    مى کنید؟ گفتند عادتى است که پادشاهان خود را احترام مى کردیم، فرمود
    به خدا سوگند که امیران شما از این کار سودى نبردند، و شما در دنیا با
    آن خود را به زحمت مى افکنید ، و در آخرت دچار رنج و زحمت مى گردید،
    وچه زیانبار است رنجى که عذاب در پى آن باشد ، و چه سودمند است آسایشى
    که با آن ، امان از آتش جهنم باشد.

امام علی علیه السلام ، نهچ البلاغه