اقلیمـ رهایے

آنقَدَر وسوسه دارم بنویسم که نگو...
آنقَدَر حسرت دیدار تو دارم که نگو...
بسکه دلتنگ تو ام ، از سر شب تا حالا...
آنقَدَر بوسه به تصویر تو دادم که نگو...
جانِ من حرف بزن!
آنقَدَر گوش به فرمان تو هستم که نگو...
کوچه پس کوچه ی این شهر پر از تنهاییست
آنقَدَر بی تو در این شهر غریبم که نگو...
امشب از کوچه ی دلتنگیِ من میگُذری؟!
جانِ من زود بیا
آنقَدَر حسرت آغوش تو دارم که نگو...
به خدا دلتنگم!
رو به رویم بِنِشینی کافیست
همه دنیا به کنار...

ز کار شمع خندیدم چو دیدم میان گریه کردن ناز می کرد

ولی پروانه بی پروا در آتش بدون بال و پر پرواز می کرد...

گفتنی نیست
ولی ...
بی تو کماکان در من
نفسی هست
دلی هست
ولی ...
جانی نیست...

سلام ای عطر مریم زیر باران! دوستت دارم......
خودت این ابر عاشق را بباران دوستت دارم........
به باران می سپارم تا به روی شیشه ات از من......
هزاران بوسه بنویسد هزاران «دوستت دارم».......
توای رنگین کمان جاری بی انتهای من.......
سلام ای عشق بی آغاز وپایان! دوستت دارم.......
توای حس نخستینِ شکفتن در بلوغ خاک.......
سلام ای اولین رؤیای انسان دوستت دارم........
تو را چون اولین باری که گفتم «آب» می خواهم..
شبیه اولین روز دبستان دوستت دارم......
شبیه کودکی که روی دستش می زند آرام........
نخستین قطره های نرم باران دوستت دارم.......
چه باشی چه نباشی دوست، .....

"عاشق ،"همسفر ،"همراه"
چه فرقی دارد اصلاً با چه عنوان دوستت دارم!

اینقدر مرا با غم دوریت نیازار

با پای دلم راه بیا قدری و ... بگذار

این قصه سرانجام خوشی داشته باشد

شاید که به آخر برسد این غم بسیار

این فاصله تاب از من دیوانه گرفته

در حیرتم از اینهمه دلسنگی دیوار

هر روز منم بی تو و ... من بی تو و لاغیر

تکرار ... و تکرار ... و تکرار ... و تکرار ...

من زنده به چشمان مسیحای تو هستم

من را به فراموشی این خاطره نسپار

کاری که نگاه تو شبی با دل ما کرد

با خلق نکرده است ، نه چنگیز نه تاتار ...

ای شعر ! چه میفهمی از این حال خرابم

دست از سر این شاعر کم حوصله بردار

حق است اگر مرگِ من و عالم و آدم

بگذار که یکبار بمیریم نه صد بار !

تصمیم خودم بود به هرجا که رسیدم

یک دایره آنقدر بزرگ است که پرگار

اوج غم این قصه در این شعر همین جاست

من بی تو پریشان و ... تو انگار نه انگار !!!

رویا باقری

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد
لب تو میوه ی ممنوع ولی لب هاییم
هرچی از طعم لب سرخ تو دل کند نشد
بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کسی اینجا به تو مانند نشد
هر کسی در دل من جای خودش را دارد
جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندن
تا فراموش شود یاد تو هرچند نشد
من دهان باز نکردم که نرنجی از من
مثل زخمی که لبش باز به لبخند نشد
بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

محسن چاوشی ، فیلم شهرزاد

آی خدا دلگیرم ازت آی زندگی سیرم ازت
آی زندگی میمیرم و عمرم و میگیرم ازت
این غصه های لعنتی از خنده دورم میکنن
این نفسهای بی هدف زنده به گورم میکنن
چه لحظه های خوبیه ثانیه های آخره
فرشته مردن من منو از اینجا میبره
آی خدا دلگیرم ازت آی زندگی سیرم ازت
آی زندگی میمیرم و عمرم و میگیرم ازت
چه اعتراف تلخیه انگار رسیدم ته خط
وقتی خلاصی از همست آی دنیا بیزارم ازت
شریک زجه های من بگو که گوشت با منه
ببین که زخمهای تنم شاهد حرفهای منه
آی خدا دلگیرم ولی احساس غم نمیکنم
چون با توأم پیش کسی سر رو مو خم نمیکنم
آی خدا دلگیرم ازت آی زندگی سیرم ازت
آی زندگی میمیرم و عمرم و میگیرم ازت
چه اعتراف تلخیه انگار رسیدم ته خط
وقت خلاصی از همست آی دنیا بیزارم ازت
آی خدا دلگیرم ولی احساس غم نمیکنم
چون با توأم پیش کسی سر رو مو خم نمیکنم

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند
معنی کور شدن را گره ها می فهمند
سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند
یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند
آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند
نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند

کاظم بهمنی