آمارها نشان میدهد سالانه 60 تا 70 میلیارد نخ سیگار در کشور مصرف میشود،
که بر اساس اظهارات کارشناسان و مسئولان بین 14 تا 26 میلیارد نخ آن قاچاق است.
حدود 10 میلیون نفر در کشور سیگار می کشند که شامل 13 درصد مردان و 3.5 درصد زنان است.
بر اساس آمارهای اعلام شده از سوی وزارت بهداشت، سیگاریها سالانه حدود 10 هزار میلیارد تومان فقط برای خرید سیگار هزینه میکنند و سالانه معادل 2 تا 3 برابر این میزان برای درمان بیماریها و عوارض سیگار در کشور ما هزینه میشود که از جیب بیماران و صندوقهای بیمه برای درمان بیماریهای ریوی، قلبی-عروقی، سرطان، بیماریهای گوارشی، دهان و دندان و ... هزینه می شود.
همین محاسبات سرانگشتی نشان میدهد بین 3 تا 4 برابر کل اعتباری که شاید دولت برای بهبود سلامت مردم تخصیص دهد، از طرف سیگاریها به کشور تحمیل میشود، هزینهای که به هر حال از جیب همین مردم و منابع محدود همین سرزمین به هدر میرود.
این تازه بخش کوچکی از کوه یخی است که مسئله اعتیاد به کشور ما تحمیل میکند، از موضوع اعتیاد به مواد مخدر و روانگردان و آمارهای نگران کننده آن عبور میکنیم اما در همین موضوع دخانیات بخش مغفول مانده و رو به گسترشی هست که در آمارها نمیآید و آن مصرف روز افزون قلیان در کشور است که عمده آن در خانه ها، در بین اعضای خانواده و در تفرجگاهها مصرف میشود، بی آنکه در جایی ثبت و ضبط شود.دختر و پسر هم ندارد، اعضای خانواده و دوستان همسال و غیر همسال دور هم می نشینند و برای گذران وقت، قلیان دود میکنند، ماده دخانی که به گفته کارشناسان قطعاً آثار زیانبار آن برای سلامت به علت مدت زمانی که فرد را درگیر میکند، بیش از سیگار است.
نکتهای که عوامانه با اطلاعات نادرستی مانند اینکه دود قلیان از آب عبور میکند و تصفیه میشود یا اینکه اگر قلیان نکشیم چه تفریحی داریم و مانند آن در برابر این معضل اجتماعی و خطری که سلامت نسل امروز و فردا را تهدید میکند، مقاومت می شود.جالب اینکه طرفداران قلیان در برابر موضوعات دیگری که سلامت مردم را تهدید میکند مانند آلودگی هوا یا ورود روغن پالم به لبنیات ایراد میگیرند و انتقاد میکنند اما خود به دست خود دودهای سمی را وارد ریه های خود و اطرافیانشان میکنند و این فرهنگ را با لبخند ترویج میدهند.
افراد سیگاری نیز همین طور نسبت به مصرف سیگار تعصب دارند و از هر کسی که آنان را از این عیب و خطر برحذر دارد، دوری میکنند. آنان از همه ایراد میگیرند که به مسئولیت خود در برابر کشور و مردم بی توجه اند غافل از اینکه خود به مسئولیت اجتماعی خود در برابر منابع ملی کمترین بها را میدهد و به راحتی بیش از 30 هزار میلیارد تومان از سرمایه ملی را دور می ریزند، پولی که با آن می توان بهداشت و درمان کشور را زیر و رو کرد.