اقلیمـ رهایے

کاش بیایم برای بــی پــنـــــــاهــا سایبــــون باشیـــــم
با دلای غم گرفتــــــه کمــی مهــــربون باشــــــیـــــــــم
کاش بیـــایـــم به باغبـــونا کمــی حرمــت بذاریــــــــــم
احـــــتــــرام سایــــه های خســته رو نـــــگـــه داریــــــــم
کـــاش به آسمونی ها دیــنمــــونو ادا کنـــــــــیم
سهــــم خــوشبــختــی مــون رو وقــف بزرگـترا کنیــــم
کـاش یه کــاری بکنــیم که خستگی ها در بشـــــــــــه
مــرهـمـی بشــیم که زخــم آدمــا بهــــــتر بشــــــــــه
کـــاش کــه شاخــه ی درخــت زنــدگی رو نشکنـــــیم
گل سرخ رو از تو شهر پاک باغچه نکنیم
کـــاش کــه پــاک کنیـــم تــمام اشـــکایی که جاریـــــه
رنگ یاسهایی کنیم که همیشه بهاریه
کــاش دس پـــرنـــده هـــای بــی گناهو بگیـــریــــــــم
تـــوی آســمــون بــریــم دامــن مــاه و بگـــــیریــــــــــم
کـــاش با مهـــربـــونی مــون غـــصه هــا رو کــم بکنیـم
رشـــته هــای عشــق رو تا همیـــــشه محــکم بکنیــم
کاش بنشینــــیم پــای صحبـــت اونا کــه بی کســـــــن
اگــــــه درد دل کنـــــــن به آرزشــــــــون مــــی رســن
کـــاش تو عصـــــری که همـــش سنــگیـــه و آهـــنیـــه
بگـــــیم از چیــــزایـــی که خــــوبه ولـــی رفـــتـــنـــــیه
کــاش هنـــوز دیـــر نشـــده قـــدر هــم و خـوب بدونیـم
نکـــــنه دیـــر بشــــه تـا ابد پشــیمـــون بمـــونیـــــــــم
کــاش که ایـــن یه جمـــله هیــــچ موقـــع ز یادمــون نره
آدمــی چه بد باشـــه چه خـــوب باشـــه مســافــــــــره