اقلیمـ رهایے

بنده ی من، من خدایم سوز دل را ساز کن
هرچه می خواهد دل تنگت به من ابراز کن
گر در از روی محبت کس به رویت وا نکرد
باز کردم در، بیا و اخم خود را باز کن
هرکه هستی، هر چه هستی با خلوص دل بیا
گه نیازت را ندادم شکوه را آغاز کن
دوزخی را من بهشتی می کنم با توبه ای
پس بیا با توبه خود را پیش ما ممتاز کن
گر که از بار گنه خم گشته پشتت، غم مخور
دل به عفو ما ببند و ترک حرص و آز کن
گر بدام نفس افتادی توکل کن به ما
با توکل خویش را آماده ی پرواز کن
سر به زیر افکنده ای بازآ سر افرازت کنم
عبد ما شو پس چو خوبان دعوی اعجاز کن
در مقام توبه کردن عاری از کبر و ریا
می خرم ناز تو را پس هرچه خواهی ناز کن.