اقلیمـ رهایے

روز ها دل نگران چشم به ره می دوزم

همه شب شمع صفت تا به سحر می سوزم

سعی در راه وصال از نفس انداخت مرا

پرده بردار ز رخ مهر جهان افروز

در جوانی غم هجران تو پیرم کرده

بنگر ای جان جهان شام سیه شد روزم

ای خوش آن روز که در خیمه ی سبزت آیم

گو نشانت ز که پرسم ز که ره آموزم

جز دعای فرج وصبر ندارم راهی

اثری بخش بر این زمزمه ی جانسوز

من که نوروز ندارم زغم غربت تو

چون تو آیی بشود عید من و نوروزم