اقلیمـ رهایے

بیا و ختم کن به چشم هایت انتظار را
به بی صدا تبسمی، صدا بزن بهار را

نبودن تو کوه را پر از سکوت کرده است
و دشت های خسته از قرون بی شمار را

به گوشه چشمی از تو دردها به باد می روند
بزن به زخم عشق آن نگاه شاهکار را

بیا که مدتی ست از میانه، نو رسیده ها
به گوشه رانده اند عاشقانِ کهنه کار را

تمام جمعه ها، زمین امیدوار می شود
که پرکنی از آفتاب، آسمان تار را

بریز خون تازه عبور زیر گام خود
رگان خشک جاده های خفته در غبار را

نشسته در غروب، روی زین اسب خسته اش
نظاره می کند گذشت تند روزگار را

حمیدرضا شکارسری