اقلیمـ رهایے

روزی یکی از شیعیان به خدمت امام باقر (ع) عرض کرد : اصحاب ما در کوفه بسیار فراوانند ، هرچه امر بفرمائید اطاعت می کنند ، امام (ع) در پاسخ او فرمود :
" یَجی ءُ اَحَدُهُم اِلی کیسِ اَخیهِ فَیَاخُذُ مِنهُ حاجَتَهُ ؟ فَقالَ : لا ، قالَ : هُم بِدِمائِهِم اَبخَلُ ! ثُمَّ قال : اِنَّ النّاسَ فی هُدنَهٍ تَناکُحُهُم وَ تَوارُثُهُم وَ تُقیمُ عَلَیهِمُ الحُدُودَ ، وَ تُؤَدی اَماناتِهِم ، حَتّی اِذا قامَ القائِمُ جاءَ تِ المُزامَلَه ، وَیَاتِی الرَّجُلُ اِلی کیسِ اَخیهِ فَیَاخُذُ حاجَتَهُ ، لا یَمنَعُهُ " .
" آیا به این حد رسیده اند که یکی از آنها دست برده از صندوق دیگری به مقدار نیازش بردارد ؟! گفت : نه ، فرمود : اگر در متاع دنیا بخل بورزند ، در مورد خونشان بخیل تر خواهند بود . سپس فرمود : مردم فعلاً در حال سازش هستند ، با یکدیگر پیوند زناشویی می بندند ، از یکدیگر ارث می برند ، حدود الهی اجراء می شود ، و امانتها ادا می شود . ولی هنگامی که قائم (ع) قیام کند ، دوستی واقعی و صمیمیت حقیقی پیاده می شود . هر نیازمندی دست می برد و از صندوق برادر ایمانی اش به مقدار نیاز برمی دارد و صاحب صندوق ، او را منع نمی کند " . (1)
1- بحار الانوار جلد 52 صفحه 372 و اختصاص مفید صفحه 24