اقلیمـ رهایے

تله پاتی کلا چیز خوبی ست... اصولا فرقی هم ندارد دل آدم برای چه کسی تنگ شده باشد! اصل این است که دل همین آدم یک ساعتی،یک جایی،یک جوری برای کسی تنگ شده است و طرف مقابل هم توی همان ساعت یا همان جا یا همان جور دلش برای تو تنگ شده است. بعد صدای قلب تو و هرچه دلتنگی توی آن است می پیچد توی کره ای به این بزرگی ،بعد درست در قلب کسی فرود می آید که تو دلت برای او تنگ شده است. آن وقت چه قدر لمس می کنی این لوله کشی بین قلب ها را ...و چقدر خوشت می اید این جور وقت ها از این ضرب المثل: -دل به دل راه دارد-! تازه! شیرینی تله پاتی به این است که تا دلت هوای دیگری را می کند ، یا او به خوابت می آید ، یا فردا زنگ می زند ، یا یکهویی روی صفحه ی تلفنت اسمش را همراه یک پیامک می بینی.یا اصلا هیچ کدامش هم که نباشد قاصدک ریزی از میان این هیاهو می اید و خبر سلامتی اش را برایت می اورد. گفتم که تله پاتی کلا چیز خوبی ست... گاهی می توانی از این تله پاتی سوء استفاده هم بکنی. مثلا شاید دوستانی داری که سال هاست از ان ها بی خبری ، نه آدرسی داری از قد کشیدنشان و نه حتی تلفنی! نمی دانی هنوز هستند توی این دنیای بی در و پیکر یا فرسنگ ها فاصله دارند از تو؟ بعد دلت را پر می کنی از هوایشان و مطمئنی ان ها هم هرجا باشند یک دفعه دلتنگ تو می شوند...! چه قدر خوب است این دلتنگی های بی دلیل! اصلا چه قدر خوب است که توی فریبستان ما ، آدم ها هنوز هم یک راه ارتباطی دارند. اصلا چه قدر خوب است که صدای قلب آدم ها از بین این همه ترافیک و بوق های پی در پی و الودگی هوا و مرزها و لا به لای آسمان خراش ها و برج های چند قلو می گذرد و به دیگری می رسد. تازه این روزها دارم دلیل نازکی لایه ی اوزون را هم می فهمم. اوزونمان نازک شده تا صدای قلب ادم ها راحت تر به هم برسد... گفتم که تله پاتی کلا چیز خوبی ست... (پاورقی: حضور هیچ کس در زندگی ما اتفاقی نیست ، خداوند در حضور رازی نهان کرده برای کمال ما. خوش آن روزی که دریابیم راز این حضور را...) نوشته ی عطیه پاک آیین.