اقلیمـ رهایے

در روایت آمده است: «پیامبر اکرم از خداوند متعال خواست تا نفرین محب در حق محبوب را به اجابت نرساند.» زیرا نفرین محب در حق محبوب، خواست واقعی او نیست و از این رو، پروردگار عالم نیز آن را اجابت نمی فرماید.
اما گاهی دعاکننده در اثر ناآشنایی یا بی توجهی، لفظ دعا را به صورت غلط به کار می برد، درحالی که درخواست روحی او خلاف آن را اراده کرده است.
در روایت و اخبار، از این عمل به دعای «ملحون» تعبیر شده است.
امام جواد(ع) فرموده است:
ما استوی رجلان فی حسب و دین قط الا کان أفضلها عندالله ـ عزوجل ـ آدبهما.
قال: قلت: جعلت فداک قد علمت فضله عند الناس فی النادی و المجالس. فما فضله عندالله- عزوجل-؟ قال(ع): بقراءه القرآن کما أنزل و دعائه الله- عزوجل- من حیث لایلحن، و ذلک أن الدعاء الملحون لا یصعد الی الله- عزوجل-.
هرگاه دو نفر در حسب خانوادگی و دینی با یکدیگر مساوی بودند، برترین آنها، مؤدب ترین شان است. عرض کردم: فدایت شوم، می دانم در نزد مردم و مجالس آنها فضیلت دارد. فضیلت در نزد خداوند- عزوجل- به چه چیز است: فرمود: به قرائت قرآن به صورتی که نازل شده و دعا به درگاه خداوند- عزوجل- به صورت درست، نه غلط؛ زیرا دعای غلط به درگاه خدا صعود نمی کند.
باید توجه کرد که جمله: «و دعائه الله من حیث لایلحن.» به منزله مدح دعای ملحون نیست، زیرا هرگاه کلمات دعا صحیح ادا شود، مقصود را بهتر ادا می کند و دنباله فرمایش امام جواد(ع) که فرمود: «أن الدعاء الملحون لایصعد الی الله؛ دعای ملحون به سوی خدا بالا نمی رود.» نیز دلالت بر این دارد که دعا به صورت ملحون و غلط بالا نمی رود، زیرا اجابت دعا لطفی عظیم است که خداوند بر بندگان روا داشته است و هرگز خلاف آن واقع نمی گردد و خداوند آن را به صورت درست بالا برده و اجابت می کند.