اقلیمـ رهایے

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در تعریف دعای قلبی چنین می گوید:دعای قلبی یعنی در آن لفظ وجود ندارد، بلکه فقط قلب متوجه خداوند است و پیوسته این ارتباط باطنی و راستین بین عبد و رب برقرار می باشد و درواقع، این گونه دعا، حقیقت دعا و بهترین حال یک انسان است.
وی می‌گوید: گاه انسان خواسته‌ای دارد و باطنا آن را می‌خواهد، ولی آن را به زبان نمی آورد و از خدای خود درخواست نمی کند.
خداوند متعال این گونه خواسته ها را نیز اجابت می کند و این اجابت در اثر عمل شایسته ای است که چنین شخصی قبلا انجام داده یا به خاطر دعایی بوده است که برای امر دیگری داشته و بنا به مصلحتی به اجابت نرسیده است. این مضمون هم در ادعیه و روایات زیاد مشاهده می شود. از جمله امیرالمؤمنین(ع) در دعای «کمیل» به خداوند متعال عرض می کند:
اللهم مولای، کم من قبیح سترته، و کم من فادح من البلآء أقلته، و کم من عثار وقیته، و کم من مکروه دفعته، و کم من ثناء جمیل لست أهلا له نشرته؛
خدایا! ای مولای من! چه بسیار زشتی که پوشیدی و چه بلاهای هلاک کننده که برطرف ساختی و چه لغزش ها که مرا از آن نگاه داشتی و چه ناخوشایندی ها که دفع نمودی و چه مدح و ثنای زیبا که شایسته آن نبودم درباره من نشر دادی! نوشته ی سایت کربلا دات آی آر