اقلیمـ رهایے

او که هر جُو مـن باشم پشت و پنــــــامه، ننمه (مادرم)
او که عشقش تــــو دلُم قـــدّ خـــــــدامه، ننمه
او که اَی باکیـــم بشــــــه قـــــرار و آروم نداره
میشینه بالوی ســـــــرُم، فکـــــــــر دوامه، ننمه
او که من هر چی بخوام واسم تدارک می بینه
نَمی پُرسَتــــــم ازُم، بَــــرِی کجـــــــــامه، ننمه
او که هر موقع نگاهُم می کنــــــــه با یی نظر
می خونه هــــر بد و خـــــوبــــــی تو نگامه، ننمه
او که اَی دیر بُکُنــم اَی همه نصف شب بشه
می شینه گوشــــه ی اتاق و چیش برامه، ننمه
او که اَی از رو جــــــوونی به او پرخاش بکنم
اِنگـو که تشنه ی حـــــــــــــرف نابجامه، ننمه
او که با همـــــه ی بدیم ازُم شکــــایت نداره
به کسی نَمیگــــــه محتــــاج وفامه، ننمه
او که مـن تو زندگیم هر چـی دارم از او دارم
بخدا بعــــد خــــــــدا او هــــم خدامه، ننمه