اقلیمـ رهایے

داشتم می گفتم که باید بروم این تمام ِ زندگی ام را،
تمام ِ دارایی ام را، همین روزگار سیاه کن را،
بیاندازم میان ِ آدمهای ِ اهل ِ دلی،
تا وقتی برگردد، شده باشد یک پا آینه برای ِ خودش.
تمام ِ سیاهی ها و دودهایش ریخته باشد بیرون.
که صاف شده باشد این کمر ِ شکسته اش.
که عصایش را برای ِ همیشه بیاندازم میان ِ وسایل ِ قدیمی ام.
یعنی می شود که برای ِ راه رفتن تکیه بزنم به دلم؟
اگر بشود. اگر بشود ... اصلا دل اگر دل باشد
توی ِ همین شب ها، میان ِ اشک ریختن ها خودش را می تکاند ... نه؟
اصلا دل باید سر به راه باشد. باید برای ِ خودش راهنما باشد.
باید انقدر قوی باشد که من به پشتوانه اش دست هایم را بگذارم توی ِ دستهایش.
باید آنقدر قوی باشد تا با هر سردی ِ پنهانی ِ حرفهای ِ به ظاهر گرم ِ هر کس و ناکسی نلرزد.
که تکیه نکند به دیوار ِ آدمهای ِ ناشناس.
دل که نباید انقدر زود خودش را رو کند برای ِ غریبه ها.
دل باید قوی باشد ... خیلی قویییییییییی ... دل باید ...
داشتم می گفتم باید بروم تا دیر نشده ... باید بروم ...
باید بروم به یکی بگویم برایم روضه بخواند ... تا دیر نشده . . .