نمیخواهیم به خودمان بیاییم؟
فقط احساسات؟ فقط جشن و چراغانی؟ فقط عزا و پارچه ی سیاه!؟ فقط نذری؟یعنی دغدغه ی اصلی امام حسین گریه های شیعیان در محرم و صفر است؟ یا مثلا دغدغه ی پسر فاطمه در جشنهای نیمه شعبان تزیین شهر ها و نذری دادن و چراغانی و جشن و مولودی است؟ یا در ایام فاطمیه که نزدیکش هستیم و ایام عید سوگوار هستیم ؛ دغدغه ی پیامبر گریه ی ما بر مصیبت های دخترش فاطمه است؟ وقتش نشده تحولی در خودمان ایجاد کنیم ؛ تا جامعه امام زمانی نشود مهدی نمی آید! گریه خوب است ؛ نازک دل که باشی یعنی توبه هایت پذیرفته شده! سنگ دل که باشی اشکت که نیاید یعنی دلت سنگ شده و گناهانت زیاد! ولی در کنار احساسات پاکمان باید کمی اهل بیت پیامبرمان را بشناسیم یا نه؟ باید شناخت عمیق نسبت به مهدی فاطمه که منتظرش هستیم داشته باشیم یا نه؟ هر جمعه بیادش هستیم آفرین! اشک و گریه و ندبه میکنیم؟ احسنت! ولی وقتی شناخت و بصیرتمان نسبت به ایشان ضعیف باشد شاید منحرف شویم! شناخت را کنار احساسات دینی باید جای دهیم! وگرنه روزی میرسد که اسم حضرت محمد هست! اسم امام علی هست! اسم حضرت زهرا هست! اسم مهدی هست! اما رسمش نیست! خدایا ؛ به شیعیان علی «ع» کمک کن در کنار احساسات ناب و پاکشان امام خویش را بهتر بشناسند. باشد تا بیدار شویم و شیعه ی عامی نباشیم. ان شا الله.