اقلیمـ رهایے

قال رَسُولُ اللّهِ - صلی الله علیه وآله - : یا أباذَر، اَلدُّنْیا سِجْنُ الْمُؤْمِن وَ
جَنَّةُ الْکافِرِ، وَ ما أصْبَحَ فیها مُؤْمِنٌ إلاّ وَ هُوَ حَزینٌ، وَ کَیْفَ لایَحْزُنُ الْمُؤْمِنُ وَ قَدْ
أوَعَدَهُ اللّهُ أنَّهُ وارِدٌ جَهَنَّمَ.
رسول خدا - صلی الله علیه و آله - فرمود: ای ابوذر، دنیا زندان مؤمن و بهشت
کافران است، مؤمن همیشه محزون و غمگین می باشد، چرا چنین نباشد و حال آن که
خداوند به او - در مقابل گناهان و خطاهایش - وعده مجازات و دخول جهنّم را
داده است.

«بحارالأنوار، ج 74، ص 80، ح 3»

    *وَ قَالَ [علیه السلام] طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ وَ قَنِعَ بِالْکَفَافِ
    وَ رَضِیَ عَنِ اللَّهِ .*
    و درود خدا بر او ، فرمود : خوشا به حال کسى که به یاد معاد باشد ،
    براى حسابرسى قیامت کار کند ، با قناعت زندگى کند ، و از خدا راضى باشد.

نهج البلاغه ی امیر المومنین حیدر

قال رَسُولُ اللّهِ - صلی الله علیه وآله - : مَنْ مَشی إلی مَسْجِد مِنْ مَساجِدِ اللّهِ،
فَلَهُ بِکُّلِ خُطْوَة خَطاها حَتّی یَرْجِعَ إلی مَنْزِلِهِ، عَشْرُ حَسَنات، وَ مَحی عَنْهُ عَشْرُ سَیِّئات، وَ
رَفَعَ لَهُ عَشْرُ دَرَجات.

«وسائل الشّیعة، ج 5، ص 201»

رسول خدا - صلی الله علیه و آله - فرمود: هر کس قدمی به سوی یکی از مساجد
خداوند بردارد، برای هر قدم ثواب ده حسنه می باشد تا برگردد به منزل خود، و
ده خطا از لغزش هایش پاک می شود، همچنین در پیشگاه خداوند ده درجه ترفیع می
یابد.

َ قَالَ [علیه السلام] لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ *
قال الرضى و هذا من المعانى العجیبة الشریفة و المراد به أن العاقل لا
    یطلق لسانه إلا بعد مشاورة الرویة و مؤامرة الفکرة و الأحمق تسبق حذفات
    لسانه و فلتات کلامه مراجعة فکره و مماخضة رأیه فکأن لسان العاقل تابع
    لقلبه و کأن قلب الأحمق تابع للسانه .
    و درود خدا بر او، فرمود : زبان عاقل در پْشت قلب اوست ، و قلب احمق در
    پْشت زبانش قرار دارد.(11)
    (این سخنان ارزشمند و شگفتى آور است ، که عاقل زبانش را بدون مشورت و
    فکر و سنجش رها نمى سازد . اما احمق هر چه بر زبانش آید مى گوید بدون
    فکر و دقت ، پس زبان عاقل از قلب او و قلب احمق از زبان او فرمان مى گیرد).

حکمت 40 نهج البلاغه

ثوبان از پیامبر اکرم (ص) روایت کرده که فرمود:
نزد گنج شما سه نفر به قتل رسند که هر سه پسران خلیفه مى باشند و پس از آن
دیگر هیچ یک از آنها خلیفه نمى شود تا آن که مردمى با پرچمهاى سیاه سررسند
و طورى آنها را به قتل رسانند که هیچ قومى را بدان وضع نکشته باشند.
ثم یجیئى خلیفة الله المهدى فاذا سمعتم به فأتوه فیبایعوه فانه خلیفة الله
المهدى .
سپس خلیفه خدا مهدى بیاید ، چون بشنوید که ظهور نموده به سوى او رو آورید و
با او بیعت کنید زیرا او مهدى خلیفه حقیقى خداوند است .

    *وَ قَالَ [علیه السلام] لَا قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ . *

    و دورد خدا بر او ، فرمود : عمل مستحب انسان را به خدا نزدیک نمى
    گرداند، اگر به واجب زیان رساند.

نهج البلاغه

ابوسعید خدرى از پیغمبر (ص) روایت نموده که فرمود:
یتنعم امتى فى زمن المهدى (ع) نعمة لم یتنعموا قبلها قطّ یرسل السماء علیهم
مدراراً و لا تدع الارض شیئاً من بناتها الاخرجته .
امت من در زمان مهدى چنان در فراخى معیشت به سر برند که هیچگاه پیش از آن
ندیده باشند . آسمان پى در پى برکات خود را براى آنان فرو مى ریزد و زمین
آنچه دارد بیرون مى دهد .

حذیفه روایت نموده که از پیغمبر (ص) شنیدم مى فرمود :
واى بر این امت از سلطه اى که پادشاهان ستمگر بر آنها پیدا مى کنند و آنها
را کشته، و مؤمنین را به وحشت مى اندازند، مگر کسى که فرمان آنها را گردن
نهد شخص با ایمان به زبان با آنها مى سازد ولى قلباً از آنان مى گریزد و چون
خداوند عزوجل اراده نماید که عزت اسلام را تجدید کند ، شوکت هر ستمگر جبارى
را درهم بشکند زیرا خداى توانا قادر است امتى را که در میان فساد افتاده
اند، به ساحل صلاح آورد.
سپس فرمود: اى حذیفه ، لولم یبق من الدنیا الا یوم واحد لطول الله ذلک
الیوم حتى یملک رجل من اهل بیتى تجرى الملاحم على یدیه و یظهر الاسلام لا
یخلف وعده و هو سریع الحساب.
اگر از عمر دنیا جز یک روز نمانده باشد، خداوند آن روز را چندان دراز
گرداند تا مردى از اهل بیت من به سلطنت رسد که با بى دینان جنگها کند تا اسلام را آشکار سازد.

   *وَ قَالَ [علیه السلام] لِابْنِهِ الْحَسَنِ [علیه السلام] یَا بُنَیَّ احْفَظْ عَنِّى أَرْبَعاً
    وَ أَرْبَعاً لَا یَضُرُّکَ مَا عَمِلْتَ مَعَهُنَّ إِنَّ أَغْنَى الْغِنَى الْعَقْلُ وَ أَکْبَرَ الْفَقْرِ الْحُمْقُ
    وَ أَوْحَشَ الْوَحْشَةِ الْعُجْبُ وَ أَکْرَمَ الْحَسَبِ حُسْنُ الْخُلُقِ یَا بُنَیَّ إِیَّاکَ وَ مُصَادَقَةَ
    الْأَحْمَقِ فَإِنَّهُ یُرِیدُ أَنْ یَنْفَعَکَ فَیَضُرَّکَ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَادَقَةَ الْبَخِیلِ فَإِنَّهُ یَقْعُدُ عَنْکَ
    أَحْوَجَ مَا تَکُونُ إِلَیْهِ وَ إِیَّاکَ وَ مُصَادَقَةَ الْفَاجِرِ فَإِنَّهُ یَبِیعُکَ بِالتَّافِهِ وَ إِیَّاکَ وَ
    مُصَادَقَةَ الْکَذَّابِ فَإِنَّهُ کَالسَّرَابِ یُقَرِّبُ عَلَیْکَ الْبَعِیدَ وَ یُبَعِّدُ عَلَیْکَ الْقَرِیبَ .*

    به فرزندش امام حسن [علیه السلام] فرمود : پسرم ! چهار چیز از من
    یادگیر (در خوبى ها ) ، و چهار چیز به خاطر بسپار (هشدارها)، که تا به
    آن ها عمل مى کنى زیان نبینی:
    الف ـ خوبى ها
    1 ـ همانا ارزشمند ترین بى نیازى عقل است .
2 ـ و بزرگ ترین فقر بى
    خردى است .
3 ـ و ترسناک ترین تنهایى خود پسندى است .
4 ـ و گرامى ترین ارزش خانوادگى ، اخلاق نیکوست.
    ب ـ هشدار ها
    1 ـ پسرم ! از دوستى با احمق بپرهیز ، چرا که مى خواهد به تو نفعى
    رساند اما دچار زیانت مى کند.
    2 ـ از دوستى با بخیل بپرهیز ، زیرا آنچه را که سخت به آن نیاز دارى از
    تو دریغ مى دارد.
    3 ـ و از دوستى با بدکار بپرهیز، که با اندک بهایى تو را مى فروشد.
    4 ـ و از دوستى با دروغگو بپرهیز که به سراب ماند:
دور را به تو نزدیک ، و نزدیک را دور مى نمایاند.

امام علی علیه السلام ؛ نهج البلاغه

    *وَ قَالَ [علیه السلام] وَ قَدْ لَقِیَهُ عِنْدَ مَسِیرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِینُ الْأَنْبَارِ
    فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَیْنَ یَدَیْهِ فَقَالَ
    مَا هَذَا الَّذِى صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا
    یَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُکُمْ وَ إِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَى أَنْفُسِکُمْ فِى دُنْیَاکُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِى
    آخِرَتِکُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ
    النَّارِ .*

    و درود خدا بر او ، فرمود: در سر راه صفّین دهقانان شهر انبار تا
    امام را دیدند پیاده شده و پیشاپیش آن حضرت مى دویدند فرمود چرا چنین
    مى کنید؟ گفتند عادتى است که پادشاهان خود را احترام مى کردیم، فرمود
    به خدا سوگند که امیران شما از این کار سودى نبردند، و شما در دنیا با
    آن خود را به زحمت مى افکنید ، و در آخرت دچار رنج و زحمت مى گردید،
    وچه زیانبار است رنجى که عذاب در پى آن باشد ، و چه سودمند است آسایشى
    که با آن ، امان از آتش جهنم باشد.

امام علی علیه السلام ، نهچ البلاغه