اقلیمـ رهایے

نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود

شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود

نخستین اتفاق تلخ‌تر از تلخ در تاریخ که

پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرّم بود

مدینه نه که حتی مکّه دیگر جای امنی نیست

تمام کربلا و کوفه غرق ابن ملجم بود

فتاد از پا کنار رود در آن ظهر درد آلود

کسی که عطر نامش آبروی آب زمزم بود

دلش می‌خواست می‌شد آب شد از شرم،اما حیف

دلش می‌خواست صد جان داشت امّا بازهم کم بود

اگر در کربلا طوفان نمی شد کس نمی‌فهمید

چرا یک عمر پشت ذوالفقار مرتضی خم بود

از چه منه دیوانه دیوانه ترم امشب از گردش ایامه بی خانه ترم امشب

از چه منه دیوانه دیوانه ترم امشباز نغمه مستانه مستانه ترم امشب

گر عاشق درویشم بی چیزم و بی خویشم بر مسند شاهانه شاهانه ترم امشب

افسانه بسی خواندی افسانه من بشنومن ز هر افسانه افسانه ترم امشب

سوزم که منه دلخون مجنون ترم از مجنون نزد گل بیگانه بیگانه ترم امشب

جان نور شد از جانان دل یکسره شد ویران از خانه ویرانه ویرانه ترم امشب

دل بی می و پیمانه مست است ز جانانه از ساقی و میخانه میخانه ترم امشب

بنگر که از عشقش شد دیوانه ی دیوانه از مردم فرزانه فرزانه ترم امشب

پروانه میان جمع گر سوخته گرد شمع عشاق ز پروانه پروانه تر است امشب

وقت آن است به ما عشق تو را هدیه کنند

عرشیان تا بسوی لیله ی قدرت آیند

گریه بر روضه ی ارباب سراسر نور است

اشک فیضیست که از سوی سما هدیه کنند

دل بین الحرمینی به دعا می خواهیم

تا به ما منصب نوکر ز خدا هدیه کنند

آنقدر اشک فشانیم و بگوییم حسین

تا بما تذکره ی کرببلا هدیه کنن

آرزومه که زیر علم بمیرم ....

یا بیام یه گوشه از حرم بمیرم ....

آرزومه اونقدر زنده باشم تا...

در محرم سینه ها غرق ملالی دیگر است جاری از چل چشمه دلها زلالی دیگر است

با حلولــش برنخیــزد جز فغان از عاشقان طاق ابروی محــرم را هلالــی دیگــر است

بس که لحظه لحظه‌هایش سرخ و عاشورایی است سیر شیون کردنش امر محالی دیگر است

لحظه‌ای با لحظه‌هایش اشک حرمان ریختن نیست ناممکن ولی محتاج حالی دیگر است

ماتمش اطفال را سازد چو زالان سوگــوار درغمش هر شیرخواری شیر زالی دیگر است

چند روزی با علم نی اسبها را هی کنند کودکان را در محرم قیل و قالی دیگر است

هیچ کس چون ما نگیرد ماتم این ماه را با محرم شیعیان را اتصالی دیگر است

تشنه یک سینه‌ی سیرم، مرا بسمل کنید بال بال مرغ بسمل، بال بالی دیگر است

عزتی گرهست جز هیهات منَ الذِله نیست درس عشق آموختن کسب کمالی دیگر است

هرچه داریم از حسین(ع) و عشق او داریم ما کربلا ای کربلا ای کربلا ای کربلا

خونی چکید و حنجرة خاک جان گرفت بغضی شکست و دامن هفت آسمان گرفت

آ بــی که دستبــوس عطش بود شعلــه زد آتش، سراغ خیمة رنگیــن کمــان گـرفت

ا بــری برای گریــه نیامــد ولـی ز سنــگ خون، غنچه غنچه خاک تو را در میان گرفت

اسبی ز سمت علقمه آمد » دگر بس است تیـــری امـــام آینــه‌هــا را نشـــان گرفت

مانده است در حکایت این سوگ، شعر من چندان که جسم سوخت و آتش به جان گرفت

از آخرین شراره چنین می رسد به گوش: بایــد تقــاص عافیــت از کوفیــان گــرفت

ای که از قتلت زمین و آسمان بگریسته

سینه و دل خون شده روح روان بگریسته

جمله کون و مکان چون قالبند و جان تویی

لا جرم در ماتمت کون و مکان بگریسته

نی همین ما خاکیان بهر تو گریانیم و بس

بلکه اهل آسمان با حوریان بگریسته

ماهی اندر بحر و آهو در بیابان زار زار

مهرو ماه و جمله عالم بگریسته

اینجا قدم قدم ، همه پیچیده بوی تو
بوی نگاه زینب و بوی گلوی تو
شنهای شعله ور شده را لمس می کنند
انگشت های القمه در جستجوی تو
اسلام را قدم زده ای سوی کفرشان
کفار قبل از این که بیایند سوی تو !
تو ماندی از زمین و نماندی از آسمان
خون از گلوت رفت و نرفت آبروی تو
من دارم آب می شوم از شرم ؛ آن زمان ـ
حتی نبوده آب برای وضوی تو
جز آسمان برای تو جایی نمانده بود
آنجا که کفر می وزد از چارسوی تو ...

هرکه از عشق تو دیوانه نشد عاقل نیست عاقل ان است که از عشق تو دیوانه شود .